Tijdens de jaren dat ik als verpleegkundige werkzaam was in de psychogeriatrie merkte ik dat het geven van een betekenisvolle daginvulling aan de bewoners, naast persoonlijke aandacht en de dagelijkse verzorging, wellicht de grootste uitdaging was. Wie kent niet het beeld van in zichzelf gekeerde mensen aan tafels zittend en wachtend op de volgende handeling die hen wordt aangeboden.

Konden we maar iets zinvols doen voor deze mensen. Soms wisten we dat een bewoner wel zou reageren op een bepaalde prikkel. Op muziek of op de namen van kinderen of kleinkinderen. Ook een wandelingetje kon vaak een fijn moment van de dag zijn. 

Ik zocht, inmiddels als interieurarchitect, naar een manier om iets betekenisvols voor deze bewoners te ontwikkelen. We hebben daarom een aantal kasten ontwikkeld, afgestemd op de persoonlijke interesses van de psychogeriatrische bewoners. We verdiepen en verbeelden daarmee de persoonlijke leefwereld van de bewoner en proberen het geheugen dat nog aanwezig is, te behouden. De kast bevat als het ware het levensverhaal van de bewoner. Soms wordt ook een beroepsomgeving nagebootst. 

Dat doen we samen met de verpleging, de familie en de vrienden van de bewoners. De kast kan groot of klein worden uitgevoerd, is verrijdbaar of uitwisselbaar. Er ontstaat een soort Tableau Vivant, een levend schilderij dat veel herkenning zal veroorzaken.

​

Wij denken dat dit een goede mogelijkheid is om het "verleden" van de bewoner mee te nemen naar de nieuwe woonsituatie. Vooral bedoeld voor geriatrie en dementiezorg.

​

​